متن آهنگ پر از صادق

پرنده پر کشید از آشیونه با خداش
میگفت به گل نشسته کشتیشون با ناخداش
میرفت به جای دور به قلب شهر نور
یه جا که مردمش میدن بهش آبو دون
پرنده خسته بود جفت چشاشو بسته بود
درونش بسته بود قلبشم شکسته بود
میترسید از عکسش توی آب
میلرزید هر لحظه توی خواب
یه روزی بین راه توو جنگل سیاه
شدش اسیر دام به دست پادشاه
کردنش توو حبس با آبو دون مُفت
بستنش به حبس اون با خودش میگفت
اَه پرنده بپر این میله ها اسیرن
قفس که سهله مشتی سنگِ داغ سینت
خدات که پشتته پس خودخوریتو بس کن
گناهت اینه که نموندی لای هر قوم
شبیه واقعی
هه… شبیه مردم
تکی و صد بُعد
همینی در کُل

پرنده کلافه بود لم میداد به غلافمون
انگار که نداره جون غم میریخت توو تمام اون
حسرتای بر باد توو مغزش گزگز کرد
آسمون در باز میگفتش نصفش چند
جیغ زد داد کشید ناله کردو آه کشید
انگار نه انگار
دنیا بود توو خواب سیر
همش تو لک بود کی میاد این فردا
پراشو میکند کِش نیاد این دردا
لب به لب بود از آدما سر میزد هی به آهنا
دل رو داد به شبا دعاش جدا شد از توقعاش
خدا پهلوش بود نوازشش میکرد
فرشته مخلوق عبادتش میکرد
خلاصه جون کند تا میله هارو پس زد
دوباره جون گرفت عین روز اول
ولی همیشه تیکه تلخ قصه آخره
پرنده عقاب شکار و دامنه